Kadınlar

Mustafa Özgür Sancar yazdı…

Geçenlerde, tesadüfen, hem de hiç aklıma gelmeyecek bir yerde İbrahim Balaban’ın resimlerinden oluşan küçük bir sergide buldum kendimi.
Kendisini yıllar önce tanımış ve gerçekten çok sevmiştim. Yıllar diyorum; fakat bugün gibi aklımda, gözlerinde beliren yaşam sevinci. Ne kadar güzel bir şey yaşamı sevmek…

BÜYÜLÜ GERÇEKLİK, EMEK VE DOĞA

Kadınları anlatıyor resimlerinde; resimde anlatmak da ne oluyor demeyin; söz konusu Balaban’ın resmi ise büyülü bir gerçekçilikle anlatır her şeyi… Çizgi ve renklerden oluşan bir biçimcilik değil onun resmi, yaşanmışlığın mükemmel bir tasviridir ya da bir hikâyedir; derin ve duyarlı… Derin ve duyarlı kadınlar, emekçi kadınlar; olanca ezilmişliklerine karşın hayatı hüzünle değil; mutlulukla kucaklarlar.
Harman yerinde, tarlada, toprakta çabalamaktan olsa gerek, büyük el ve ayakları vardır bu kadınların. Çalışırlar, doğururlar, taşırlar, pişirirler; bakana umutsuzluk değil, sevinç ve umut verirler.
Güçlü, başı dik Anadolu kadınıdır Balaban’ın tasvir ettiği… Her gün hayatı emeğiyle yeniden üretir Anadolu kadını; onun büyük el ve ayakları kaba saba olmanın bir tezahürü değil; aksine doğanın bahşettiği bir estetiktir; bir diyalektiktir, insan-doğa ilişkisini anlatır. Santimetrik ölçüler değildir söz konusu olan, emek-doğa etkileşiminde şekillenen bir kimliktir.

İNSANIN ÖZÜNDEKİ RENKLER

İbrahim Balaban, “Ben ata göre insan değil, insana göre at çiziyorum” demektedir. Bu sebeble olsa gerekir, bedeninin olanca kuvvetiyle toprağı işleyen, ekini biçen kadının yanındaki, yöresindeki kamplumbağa, başının üstünde kanatlanan kuş bir insan kadar belirgindir. Ve… doğaya ait iki varlık, insan ve hayvan açık koyu lekelerle değil, özlerindeki ışıkla renklenirler bu resimlerde.

YOKSULLUKTA BİLE MUTLULUK

Dedim ya tesadüftü… tesadüftü işte Balaban’ın resimleriyle karşılaşmam; derin bir uykudan uyanmamı sağladı. Bildiğim; fakat bile isteye düşünmekten kendimi alıkoyduğum bir gerçekti bu. Alışık olmadığım bir şekilde mutlu olmuştum.
Bu resimlerdeki güçlü, onurlu Anadolu kadını yoksulluk içinde bile mutluluğun varolabileceğini anlatıyor; emeğin dönüştürücü gücü, yaşamın emekle güzelleşeceği gerçeği tam da bu kadınlarda anlamını buluyor.