Paşa bebek

Ceyhun Balcı yazdı…

“1921 Türkiyesini tanıyanlar, kurtuluş harbi cephesinin saflarını dolduran aç, kimsesiz ve bakımsız harp çocuklarını hatırlayanlar, 337 senesinde (1921) Himayei Etfal Cemiyeti’nin Ankara’da ne ağır ve aynı derecede ne büyük milli bir vazife hissiyle, teşkil edildiğini takdir ederler.”

Dr Mehmet Fuat (Umay)

Biyolojik baba olmasa da Mustafa Kemal’in çocuklara olan ilgisi sayısız kaynakça doğrulanan bir gerçektir. “Çocuklar geleceğimizdir” anlayışıyla da uyumlu olan bu yaklaşımı çok sayıda çocuğu evlat edindirmiştir ona. Edindiği evlatlarına sevgi ve ilgi göstermekle yetinmemiş, onların eğitim ve öğretim görmesini vazgeçilmez gereklilik saymıştır. Bu duyarlılığı gereği gözetimine ve korumasına aldığı tüm çocuklar bir uğraş sahibi olmuş, bağımsız Türkiye’nin özgür bireyleri olmuşlardır.

Türk çocuklarına olan ilgi ve sevgisini yabancılardan da esirgememiştir.

ABD’den kendisine mektup yazan Curtis La France onlardan iyi bilinenidir. Onun mektubuna verdiği yanıt ölümsüz bir dostluğun mayası olmuştur. Bir mektupla başlayan insancıl ilişki Anıt Kabir’e uzanan bir bağlılık doğurmuştur.

Çok bilinmeyen bir başkası İstanbul Florya’da yaşanmıştır. 

Sıcak bir yaz gününde ABD’nin ticaret ataşesi, eşi ve 4 yaşındaki kızıyla Florya plajındadır. Bebeğiyle oynamakta olan küçük birden ağlamaya başlar. O sırada plaja kurtarıcı ve kurucu Atatürk de gelmiştir. Alkışlarla karşılanmıştır her zaman olduğu gibi. O karmaşada küçük kızın ağlamasına kulak kabartır. İkilemsiz, ağlayan küçüğe yönelir. Bir çocuğun ağlaması onun ilgisini çekmeye yetip de artmıştır.

Şaşkın bakışlar eşliğinde küçüğün önünde çömelen Atatürk neden ağladığını sorar. Küçük, oyuncak bebeğinin yerinden çıkan kolunu gösterir. Ata, bebeğin kolunu yerine takarak çocuğun ağlamasının yerini gülümsemenin almasını sağlar. Sevginin diliyle iletişim kurmuşlardır.

Gazi paşa çocuğun evine oyuncaklar gönderir.

Kolu onarılmış bebeğin adı “Paşa Bebek” olmuştur.

Ataşe ailesiyle birlikte ülkesine döner. Florya’da Gazi Paşa’yla tanışan küçüğümüz büyümüştür. Evlendikten sonra gerçek bebeğini kucağına almıştır. 

Bebeğe bir ad gerektir. Sevimli erkek bebeğin adı “Paşa” olmuştur. Paşa adı yıllar önce İstanbul’da konmuştur.

Paşa da büyür. Adının babasını öğrenir. Onu artık göremeyecek olsa da ülkesine gidebilir ve Anıt Kabir’de manevi huzuruna çıkabilirdi.

Paşa Türkiye’ye gelince önce Florya’ya gitti. Oradan da Anıt Kabir’e…

Yıllar önce annesine gösterilen sevgi ve ilgi Paşa’yı Ata’ya sarsılmaz bir sevgiyle bağlamıştır.

Ata’nın ülkesinde bugün çocuklar kötüye kullanılıyor.

Hatta, Ata’nın koltuğunda oturan kişi milyonların tanıklığında çocukların kafasına vurmakta sakınca görmüyor.

Geleceğimiz çocukları yeniden değerli kılmak umuduyla…

Çok geç kalmadan…

23 Nisan kutlu olsun!

Kaynakça 

Atatürk’te Çocuk Sevgisi, Cemil Sönmez, Atatürk Araştırma Merkezi Başkanlığı, 2020, Ankara.