Şair yazar ve çevirmen, yaşayan en büyük şairlerimizden Özdemir İnce gazete yazarlığına nasıl başladığının hikayesini yazdı.
Ankara’da okulu bitirip öğretmenlik için tayinini bekleyen Özdemir İnce, tesadüf bir olayla karşılaşır.
Özdemir İnce‘nin belleğinde yer eden olay şöyle:
“1960 yılının haziran ayında, Kızılay’da bulunan, dönemin ünlü kahve-lokantası Piknik’in önünden geçiyordum. Adımın çağrıldığını duydum ve baktım: Ahmed Arif ile Mehmet Kemal terastan el ediyorlar. Yanlarına gittim. Bana içki ısmarladılar. Okulu sordular. Mezun olduğumu ve atamamın yapılmasını beklediğimi söyledim. İkisi de Ankara’dan ayrılmamın doğru olmayacağını söylüyordu. Ahmed Arif, ‘Lan oğlum sana öğretmenlik yaptırmazlar, yarın gel bizim gazetede işe başla‘ dedi. Mehmet Kemal de aynı düşüncedeydi, ‘Seni Ankara Radyosu’na sokalım‘ dedi. Müdürü tanıyormuş. Ben askerliğimi yapıp Ülker’le evlenmeyi düşünüyordum, öğretmenliği seçtim. Söyledikleri doğru çıktı: Öğretmenlik yaptırmadılar, televizyoncu oldum ve 20 yıldır gazete yazarıyım.”
Özdemir İnce daha sonraki yıllarda (1990’ların başı) İlhan Selçuk’un da kendisine “Beni ara” dediğini ama kendisinin niçin aramadığını Cumhuriyet gazetesindeki köşesinde şöyle açıklıyor:
“‘Beni ara‘ diyen hiç kimseyi aramadığımı bilmiyordu. Bu tavrıma ister çekingenlik ve kişiliğimi koruma içgüdüsü deyin, ister kendini beğenmişlik. Sizin bileceğiniz iş.”
Özdemir İnce, basınımızdaki serüvenini kısaca değinerek anlattığı 17 Eylül 2019 tarihli yazısında 80 yaşından sonra edebiyatı ve gazete yazarlığını bırakmayı düşündüğünü ama “Bir ara 80 yaşıma geldiğimde edebiyatı ve gazete yazarlığını bırakmayı düşünüyordum. Şimdi(lik) böyle bir niyetim yok!” diyor.
