Nazif Ay yazdı
Alevilik ve Bektaşilik, Anadolu erenlerinin Orta Asya kültüründen aldıkları mirası paylaşma ocağıdır, çünkü Alevilik ile Bektaşiliğin Osmanlı’nın askeri yapılanmasında maya olma özellikleri bulunmaktadır.
Türk kültürünün omurgasıdır Aleviler. Aşık Veysel, Neşet Ertaş ve Aşık Mahzuni Şerif gibi Alevi ocağında pişen ozanlar, Türk vatanını Türk yapmışlardır. Neşet Ertaş, kendisine verilmek istenen Devlet sanatçılığı unvanını bile kabul etmeyerek, aslında aç gözlü İslamcı geleneğe yanıt vermiştir.
Alevilerin hatırı sayılır çoğunluğu ‘Haksızlık ve zulme başkaldırı kültürü’ne sadık kalmış efsanevi kahramanlardır.
Ergenekon ve Balyoz davalarında Türk askerinin yanında olma ve ordumuzu savunma şerefi ekseriyetle Alevilere nasip olmuştur. Halbuki tarih boyunca Osmanlılar tarafından en büyük tacize hatta kıyıma uğrayan Alevi topluluğu idi. Buna rağmen hiçbir zaman: “Gün bizim günümüz, biz de intikam alalım!” demeksizin milli değerlerimize sahip çıkmalarının ana nedeni herhalde bu toprakların asıl kurucu unsurlarından olmalarıdır.
Peki, bazı fitne grupları tarafından zaman zaman dillendirilen ve özellikle şu Muharrem Ayındaki oruçları dolayısıyla gündeme utanç verici radikal İslamcı argümanlarıyla oturan “Alevilerin yemeği yenilmez” hikâyesi nasıl başladı dersiniz. Ya da benim konu başlığımdaki gibi, “Alevilerin yemeğini kimler yiyemez?” şeklindeki bir soruyu sormama neden olan arka plan nedir?
Tüm bu sorular, birbirine bağlı hikâyelerle başladı.
Ve bu ayrı ayrı hikâyelerin başlangıç noktaları hep bir felaketten besleniyordu.
Hikâye, Ali’ye başkaldıran ve Kur’an sayfalarını mızrak ucuna geçirerek dincilik akımını başlatan Amr bin el Âs ile başladı.
Hikâye, koca göbeğiyle kocaman şımarık hayali olan, bugünkü İslamcıların saray hastalığının fitilini tutuşturucu “Yeşil Saray”ı inşa ettiren, cemaatlerin Hazret nişanı taktıkları Muaviye denen azgınla başladı.
Hikâye, adaleti tesis etmek için Kûfe’ye yürüyen yiğit Hüseyin’in Kerbela’da şehit edilmesiyle başladı.
Hikâye, Hüseyin’i katletmekle yetinmeyip Medine’ye vahşi ordusuyla yürüyen, ırzına geçilmedik sahabe karısı bırakmayan ve ardında “Harre şehitleri” denilen günahsız nesle zulmeden Yezit adlı soysuz tecavüzcüyle başladı.
Hikâye, Yezid’in emriyle Mekke’ye saldıran, Abdullah bin Zübeyr’i şehit edip K’abe’yi mancınıklarla yıkan Haccac-ı Zalim ile başladı.
Hikâye, din savunması yapmak uğruna dine, fıtrata ve insani değerlere sığmayan fetva ve içtihat üreten fıkıh/İslam hukukunun Sünniliğe endeksli gelenekle başladı.
Hikâye, Ebu Süfyan adlı saltanat düşkünü zümreyi savunma adına, Ali ve nesl-i Muhammed’i düşman belleyenlerin avukatlığını üstlenen Sünnilik ekolünün radikal unsurlara meftun taraftarlarının yobazlığıyla başladı.
Hikâye, hikâyeleri doğurdu ve zamanımıza kadar geldi.
Hikâyelere imza atanlar, yani Ali ile Nesl-i Ali’ye adavet hislerini harlayanlar, Alevi gibi, aslı Türk yurduna dayanan ve din yorumlarını ata ahlâkından alan bir öğretiyi; folklorik hazinemize eşsiz eserler, ozanlar, deyişler ve cengâverler hediye eden orijinal bir ekolü, gâvur diye yaftalayan zehirli itikat sahipleriydi.
Hikâyeleri yazanlar, hak yedi, doymadı.
Hikâyeleri yazanlar, mazlumların hakkı yenilince kulaklarını tıkadı, duymadı.
Hikâyeleri yazanların aralarında insan-ı kâmil vasfında olgun Müslüman bulunmadı.
Hikâyeleri yazanların adalet terazisi hep onların lehlerine idi, garibanlar felah bulmadı.
Hikâyeleri yazanlar, harama helale din fetvası uydurdular, yemedikleri halt kalmadı.
Onlar hak yediler, haram yediler, yetim hakkı yediler, her haltı yediler.
Ama Alevilerin helal yemeğini yemek onlara nasip olmadı.
Bağnaz dincilerin geneline gelince; din üzerinden fayda sağlayan, Alevi ve Bektaşi’lerden bedava edindikleri değerleri süflî ruhlarıyla kötülüğe çeviren topluluk olarak tarihe kazınmıştır.
Hangi cemaate veya tarikata bakarsanız bakın; şeyhleri veya üstatları yahut liderleri veyahut hocaları muhtemelen Mehdi’dir; Mehdi olamıyorsa da ya yüzyılda bir gelen müceddiddir ya da mezhep imamı gibi müçtehittir. Tarikat şeyhlerinin ise gavs veya kutub gibi manevi büyüklük nişanlarının olması kaçınılmazdır. Yani Sünni kültürü temsil ettiklerini iddia edenlerden bir kısmı, tarikat veya cemaat sapkınlığının temsilcileridir.
Öyleyse iftiraların aksine, pırasa yerken bile dua eden Alevilerin değil, daha ziyade, müşrikliğe düşmede rakip tanımayan dincilerin kestiği et ve yaptığı yemek yenmez. Alevilerin yemeğini yemek işte bunlara nasip olmaz, onlar Alevilerin yemeğini yiyemez.
Twitter hesabım: @NazifAy14
Takibinizi beklerim…
bu tür yazılar bölünmeyi teşvik etmekten öte bir fayda saglamaz. kuranda hiçbir mezhep yoktur bu tur oluşumlar bırlıgı bozar buda şeytanın müritlerine hizmet eder. tarihte yapılan bu ayrımcılığı körüklemek yerine birleştiriciliği teşvik etmeliyiz… bu topraklarda helal kazanılan ,sevgiyle sunulan tüm yemekler yenir …
Bir ülkede yaşayan her bir toplumsal kesim o ülkeye dair olumlu ya da olumsuz özellikleri eşit derecede bünyesine alır. Bir kesimi bütünden kopararak yapılan tahliller sosyoloji bilimiyle bağdaşmaz. Böylesi bir tahlil ya yazarın bu konulardan haberdar olmadığını ya da önyargılı olduğunu gösterir. Her ikisi de bir yazar için olumlu bir kanaat yaratmaz.
Eski tartışmaları da canlandıran çok ayrıştırıcı yazılar yazıyor yazar dostumuz. Lütfen bu tür kışkırtıcı yazılar yazmayın. Hepimiz bu ülkenin insanıyız. Kategorize etmenin alemi yok. İnan oran değişmez: ‘Yobaz’ dediğiniz canlı türü yaptığınız kategorilerin hepsinde oran olarak aynıdır. Sağduyu, lütfen, sağduyu.
Valla ben sünniyim hatun alevi 3 yıldır yiyorum yaptığı yemekleri bi sıkıntı yok
Gerçek islam atatürk ün anlayışıdır.
NA yerin dibine batasıca kahrolası emevi pisliğini size gösteriyor ve uyandırmaya çalışıyor. Kendini mezhep üzerinden tanımlamıyor, azgın emevi mezhepçiliğini yerin dibine geçiriyor. Siz ise bundan rahatsızlık duyan bir emevi aktrol gibi tepki gösteriyorsunuz. Siz gidin emevi ak-it’te yazın lütfen!
Şu diyanet işleri başkanlıgına da bir hakettigini versen de keyifle okusak.
Şeyhinin badesini içer, Şeyhinin “Alevilerin yemeği yenmez” sözünü kulağına küpe yapar..
Dünyada din kalmadı, Nazif Ay mezhepçilikten vazgeçmedi. Bir insan kendini mezhep üzerinden neden tanımlar ilginç bir araştırma konusu. Çok dirayetli bir kişi kendisi zamana iyi direniyor.
Nazif Bey, hacimli yazilar yaziyorsunuz. Yasanan tarihi gerceklerin dinmek bilmeyen öfkeye sebep oldugu da bir gercek lakin, özellikle birbirine karismis hikayeler ve hatta bazan masallarin havada ucustugu, bilgi kirliliginin had safhada oldugu din tarihinden bahsederken daha tane tane ve daha dingin bir lisan kullanmak kanimca daha yerinde olur. Zira dogru üslup gerceklerin anlasilip, kabul görmesi icin yardimci olur. Sünnilikteki kirliligin benzeri Alevilikte de söz konusu (Alisiz alevilik vs). O yüzden, genellemelerden kacinarak dogrulari oldugu gibi aktarmak en mantiklisi. Bir sünni olarak, aleviligin her fraksiyonunu anlayabilmis degilim mesela. Ibadetlerdeki farkliliklarin tarihsel sebepleri ciddi olarak analiz edilip anlatilmasi gerekir zira islam ne aleviliktir nede sünnilik. O halde, kaynagi sabit ve ayni olan bir dinin, pratikte birbirinden bu kadar farkli uygulamalari olmasi cok mantikli degil. Kimin neyi, neden yanlis yaptigini bilmek önemli ama daha önemlisi, ortak yanlarimizin bizi birbirimize daha da pekistirmesi. Ayrica bu yasima geldim, alevinin yemegi yenmez diye bir söylemi ilk kez duyuyorum. Akil sahibi bir insanin söyleyecegi sey degil bu, inanmasi güc. Bircok defa „alevi“ sofrasina oturma onuruna nail olmus biri olarak, alevi yemegi yenmez diyenleri lanetliyorum.