Serkan Arslan yazdı…
İnsan bir cambaz gibi ince bir çizgide yürür. Ne yapacağı konusunda seçeneksiz, neyi tercih edeceği kararsızlığına kapılabilir.
‘Sonuçları evlendirin, sebepleri ayrıştırın, gelişmeleri birleştirin’
Sonuçları evlendirin: Başarı ve başarısız insan olma tercihinden vazgeçin. Bu sonuçları kabul edin. Böylece gayret kelimesi sizin için sonuç değil, gidilen hedef doğrultusunda verilen emeği değerli kılar.
Sebepleri ayrıştırın: Başarı ve başarısızlıklarınızın nedenleri belirlemek ve ayrı tutmak sizin için hedefe giden yolda pusuladır. Gelişmeleri birleştirin: Hayat yenilikler için açık bir penceredir. Takip etmek gerekir. Her ne olursa olsun bir başarı veya başarısızlık karşısında takılı kalmak gelecekle olan bağınızda, hedeflerinizde siz hedefe giden yolda yavaşlatır.
Mutluluk hissi sizin hedefiniz değildir. Mutluluk kelimesi bir durum halidir. Sürekliliği asla sağlayamazsınız. Hep mutlu olmanın hayalini taşıyanlar konfor alanını terk etmekten korkan insanlardır. Hayatınızın her anında hep Tam olmak zorunda değilsiniz. Sürekli tam olmak için bir parça arayanlar eksiklikleriyle kavgalı insanlardır. Hatalarınız ve yanlışlarınız ne kadar denediğinizi gösterir. Hiç hatası olmayan insan denememiş insandır. Sevilmek için kendinizden ödün vermek zorunda değilsiniz. Kurtarıcı olmak zorunda değilsiniz. Lider olmak zorunda değilsiniz.
‘Zorunda olmak’ kelimesini hayatınıza bağlamaktan vazgeçin.
İyi şeylerin yolu vardır. Bu yol konforlu ve gülümsediğiniz anılarla doludur. Bu yola başkalarının engeller koymasına müsaade etmeyin. Bu yolda yürürken kimseye görünmek zorunda değilsiniz. Varlığınız başkalarının düşüncelerine ve sözlerine emanet edilemez. Çünkü hayatınız bir gösteriden ibaret değildir. Varlığınızı göstermek için kanıt aramaktan vazgeçin. Kanıt inancı yok eder. İspatlanması beklenen bir teori gibi yaşarsanız, sizin yaşam tezinizi çürütmeye çalışan insanlar etrafınızdan hiç eksik olmayacak.
Neden başarı eleştirinin odağında olurken, başarısızlıklar teselliye muhtaç olarak kabul edilir? Başarılı olmuş bir kişinin hayat hikayesinde aranan ‘Nereden Yardım Aldı?’ sorusu ile o kadar meşgul haldeyiz ki asıl soruyu hep kaçırıyoruz. ‘Bunu nasıl yaptı?’. Konfor alanınızda otururken, uyurken, vaktinizi tüketirken başarıyı elde etmiş kişiyi eleştirmemizin en büyük sebebi ‘Ben de yapabilir miyim?’ sorusunu kendimize sormaktan korkmamızdır. Bu soru bizi konfor alanında rahatsız edebilir. Uykularımızı kaçırabilir. Oturmaktan yorulduğumuzu bize hatırlatabilir. Bu sorgulama bizi huzursuz ederse konforumuz bozulur. Atalet toplumlarda bu gibi insan modelleri çoğunluktadır. Başarılar hiçbir şey yapmamış insanlara başarısızlıklarını hatırlatmaktan ziyade hiç denemediklerini hatırlatırlar.
Bu önyargıya sahip insanlar içsel bir yalnızlık yaşamakla beraber eleştirel bakış acısıyla bir hayli kalabalık bir oluşumdur. Başarısızlıklarımız ve eylemsizliklerimiz sesimizin gür çıktığı taraf bir bölgedir. Sözlerin ardı ardına sıralandığı ama o konfor alanından hiç ayrılmadığı bu bölge başarısızlığın değil hiç denememiş insanların kendilerini başarısız addettiği avuntular bölgesidir. Aslında başarısız insan diye bir şey yoktur. Sadece yeterince denememiş insanların vazgeçtiği hayaller vardır.
‘Dalgalardan korkuyorsan denizi seviyorum demeyeceksin. Uçmayı biliyor ama düşmekten korktuğun için kanatlarını açamıyorsan havanın nasıl olduğunu konuşmayacaksın. ya olmazsa korkusuyla denemiyorsan hayatını sadece seyretmekten öteye gidemediğin için öfkelenmeyeceksin.’
