Bir öfkenin kelime hali: Nihat Genç

Özgür Çelik yazdı…

Duyuyor musun ağbi?

Dışarısı yine sus pus. Millet televizyonu açıyor ama ses yok, haber yok, umut yok. Herkesin içinde bir ağırlık, ama kimse tarif edemiyor. Biliyor musun, sen biraz yoksun diye bu millet biraz daha eksik bugün. Çünkü sen sustun mu, bu ülkenin dili tutulur. Caddeler sessizleşir, kahvehaneler tartışmayı unutur, gençler sövecek bir yer arar ama bulamaz. Çünkü senin gibi bir adamın öfkesi yoksa, bu milletin vicdanı sessizliğe gömülür.

Senin yatağın başında makineler, kablolar, bip sesleri… Ama senin kalbin hâlâ eski bir taş plak gibi çalıyor içeriden. Aynı şarkı dönüyor: “Uyan ulan, memleket elden gidiyor!”

Yıllardır söylediğin şey bu. Saymadığın laf, yemediğin tehdit kalmadı ama sen yine de yutkundun, yazdın. Bir masa, bir sandalye, bir de o alaycı kahkahan yetti sana. Yetmedi aslında. Ama sen yettirdin. Çünkü bu millet, seni okurken kendi küfrünü affedilmiş saydı. Kendi yenilgisini senin öfkenle telafi etti. Kendi korkusunu senin cüretinle unuttu.

Sana sadece “gazeteci” diyenler oldu… Gülüp geçtin. Çünkü sen gazeteciliği değil, kelimenin namusunu yaptın. Koca bir milletin dili senin kaleminden geçti. Sen yazarken cümleler hizaya girerdi. Nokta koydun mu konu kapanırdı. “Ulan!” dedin mi ekran titrerdi. O öyle bir “ulan”dı ki… İçinde memleket vardı, hayal kırıklığı vardı, gecikmiş bir adaletin sitemi vardı. Hem ana küfürü gibi sertti, hem ana duası gibi içli.

Seni ilk kez bir yazında okuduğumda çocuk sayılırdım. O zamanlar insanlar kavga etmekten korkardı ama sen korkanları utandıracak kadar açıktın. Bir hikâyeyle başlardın her şeye. Mahalledeki bakkaldan girerdin, Amerikancı darbelere varırdın. Bir kediyle başlayan yazı, devlete tokatla biterdi. Ama kimse “Bu adam ne diyor?” demezdi. Çünkü herkes biliyordu: Sen anlatmazsan biz anlayamayız. Sen susarsan biz dağılırız.

Şimdi herkes “iyi olacak” diyor.

Ben başka bir şey söylüyorum: Sen zaten iyisin ağbi.

Çünkü sen bir adamdan fazlasısın. Sen bir fikir biçimisin.

Senin gibi yazan yok, senin gibi söven yok, senin gibi seven yok.

Bu millet sana “Geçmiş olsun” diyemez.

Bu millet sana ancak “Daha yazmadın ulan!” diyebilir.

Çünkü senin ağzından çıkacak o bir cümle hâlâ burada bekleniyor.

Kavgayı başlatan sensin, bitirmesi de sana yakışır. Ama bitirme.

Çünkü sen sustuğunda, bu milletin çenesini kapatanlar çoğalıyor.

Yataktasın diye yazmıyoruz biz bu satırları.

Sen ayağa kalk diye yazıyoruz.

Çünkü sen ayakta olunca biz biraz daha dik duruyoruz.

Senin kelimelerin hâlâ bu milletin omurgasında duruyor.

Ve inan, ağbi…

Senin o eski yazıların gibi olacak bu günler de:

Önce karanlık, sonra bir cümle,

sonra millet ayağa kalkar.

Sen o cümleyi* biliyorsun.

Sadece bir kez daha söylemen yeter.

*O, “Uyan ulan!” cümlesidir.

Kimi zaman yazının ortasında öfkeyle çıkar,

kimi zaman en sona saklanır, sanki tokat gibi patlasın diye.

Ama her seferinde o cümle gelir ve yeri sarsar.

Çünkü Nihat Ağbi o sözü söylediğinde milletin iç sesi konuşmuş olur.

“Uyan ulan!” sadece bir bağırış değildir.

O, unutana hatırlatmadır.

Satana hesap, susana çağrı,

gençliğe vasiyet, geçmişe sadakat,

geleceğe gözdağıdır.

O yüzden o cümleyi herkes söyleyemez.

Ama o söyledi mi millet silkelenir.

Ve işte o yüzden:

Biz hâlâ ondan bir cümle daha bekliyoruz.

Belki bir gün yazının tam ortasında, belki gecenin bir vakti,

belki de yataktan doğrulduğu ilk anda gelecek o söz:

“Uyan ulan, kavga daha bitmedi.”