Adını taşıdığım, 1950-60’lı yılların ilkeli, dürüst, siyaset ahlâkından ve onurundan zerre taviz vermeyen dik başlı siyaset ve devlet adamı Ekrem ALİCAN’ın 1956-1966 yıllarını kapsayan günlüklerini yakın bir zaman önce bitirmiştim.[1]
Kitap 2021’de çıktı. Müthiş bilgiler var. Dönemin siyasî çalkantılarını, Menderes iktidarının “Millet bizi seçti, her istediğimizi yaparız, kanun – kitap vız gelir” anlayışına dayanan başına buyruk tavrını ve devletin bütün gücünü arkasına alarak sergilediği yönetim tarzını ibret vesikaları halinde gözlerimizin önüne seriyor.
Alıntı yapmadan edemedim… Bakın “isim babam” günlüğünün “01.01.1957 – Ankara, Salı” tarihli bölümünde (Sf.25-26) ne yazmış:
“Memlekette artık partizan idare alabildiğine bir sürat içerisinde yürümekte… (…) Demokrat Parti Meclis Grubu artık tamamen yüzde yüz denilecek bir inkıyatla (uyma – A.T.) kendisine boyun eğmiş vaziyette. Çok kimse ‘İşler artık bitti, antidemokratik gidişi önleme imkânları tamamen kayboldu, ne yapalım, biz de yeni bir diktatörlük devrine ayak uydurur gideriz’ sözlerini açıkça söylemekten dahi çekinmez hale geldi. Millet tamamen baskı altına alınmış durumda. En ufak şahsiyet ifadeleri her türlü tehdide maruz… Memlekette yokluklar her gün biraz daha artmakta, ihtiyaç maddeleri her gün biraz daha tevzi mekanizması içerisine sokulmakta olduğundan partizan idare de gün geçtikçe milleti cenderesi içerisine sokma imkânını bulmakta. Herkes korkuyor, herkes ürküyor ve herkes ‘Ne yapalım, her işim devletle, hükûmetle bitiyor, nasıl olur da ben iktidar partisine cephe alabilirim’ diyor. Birçok insan zorla, tazyikle muhalif partilerden ayrılıp iktidar partisine dahil olmaya mecbur ediliyor.(…)
Meclis’teki çalışmalarımız da dehşetli zorluklara maruz. Artık Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde yalnız iktidarın müttefiklerine müstenit (dayanan – A.T.) esas ve usûller hakim. İktidara zararlı olabilecek herhangi bir hareket, ne kadar usûlsüz olursa olsun, riyaset divanınca (Meclis Başkanlığı – A.T.) derhal önlenmekte ve muhalefete nefes alma hakkı dahi tanınmamaktadır. Adamlar tamamen kararlı bir hâl almış bulunmaktadırlar ve ‘Biz iktidarı terk etmeyeceğiz’ demek istemektedirler. (…) Meclis’te mücadeleler yapılıyor, zaferler sağlanıyor ama bunları vatandaşa duyurabilmek imkânları tamamen bertaraf olunmuş. Radyo hükûmetin zaferleri halinde müzakereleri anlatır. Gazeteler gölgelerinden korkar, çekinir, hiçbir şey yazmaz. Muhalefet konuşma imkânından külliyen mahrum. (…)”
İlginç, değil mi? 01 Ocak 1957 tarihinde yazılmış bu satırlar bugün toplumsal ve siyasal bir “deja vu” olarak mı yoksa “tarihin tekerrürü”yle mi açıklanabilir? Okurken Meclis’ten yeni geçen ve kamuoyunda muhalefetin ve bazı basın meslek örgütlerinin “Sansür Yasası” olarak tanımladıkları “Dezenformasyonla Mücadele Yasası” da dahil son yasaları ve ülkemizdeki siyasetin geldiği noktayı düşündüm.
Aslında kitapta topluma hatırlatma yapmak gereken başka bölümler de var, belki onları da yazarım. Şimdilik kısa tutup, “10.03.1957 Pazar – Ankara” başlıklı günlükle noktalayayım:
“Allah doğru olmayanların cezasını er geç verecek, bu zavallı milletin kaderi ile sırf şahsî ihtirasları üzerine oynayanları hüsrana mahkûm edecektir. Bu ilahî adalete mutlak olarak inanmaktayım.” (Sf.33)
Tereddütsüz ben de aynı inanç içindeyim.
Ancak bugün sadece şahsî ihtiraslarla değil, şahsî ihtiraslarla birlikte “kör ideolojik ihtiraslar” uğruna da bu zavallı milletin kaderi ile oynanıyor.
O oyunda rol alanları tarih de Yüce Tanrı da bağışlamayacaktır.
Dönemin dergilerinden AKİS’in kapağında Ekrem ALİCAN
[1] Ekrem ALİCAN, Günlükler – 1956-1966, (Yayına hazırlayan: Binnur Mörel BÜYÜKERTAN) Yapı Kredi Yayınları, 1. Baskı, İstanbul, Mart 2021
Gerçekten de adım Ekrem ALİCAN’dan geliyor; aynı partide birlikte siyaset yapan çok yakın bir arkadaşı tarafından bana verilmiş.
