Mustafa Özgür Sancar yazdı…
Son günlerde futbolda final maçlarının heyecanını yaşıyoruz, bu haftasonu Şampiyonlar Ligi ve Türkiye Kupası final, var.
Final maçlarını, spora ilgi duyan herkes gibi, ben de severek izliyorum; ancak finalden daha çok sevdiğim, yine finale bağlı, bir şey var.
Kupa seremonisi bana final maçından daha anlamlı geliyor. Bunun pek çok nedeni var. En başta maç boyunca mücadele motivasyonuna temel teşkil eden bütün duyguların ortaya çıkıyor olması.
BİR DUYGU
Duygu patlaması, çoşku, üzüntü, gözyaşı, aşırılık, makûl ve vakur davranış… hepsi doğal bir tiyatro sahnesi gibi gözlerinizin önüne seriliyor. Her ne kadar ayrı taraflar, ayrı duyguları yansıtıyor olsa da, aslında, toplam olarak, bir bütünün parçasını oluşturuyorlar; çünkü onlar aynı sahnenin kahramanları; forma ve armalarının farklılığı sergilenen oyunun bütünselliğini değiştirmiyor. Sadece rolleri değiştiriyor.
ZAFER VE MAĞLUBİYET
Zafer ve mağlubiyet… bu iki kavramın yüceltilmiş anlamları ifadesini buluyor seremonilerde.
Sıradan insanın hayatında yer alan; ama sıradanlığı ölçüsünde gözden kaybolan bu iki sonuç, bütün benliği ve fiziksel enerjisiyle zafere kanalize olmuş sporcuların başarı ya da “başarısızlık” karşısındaki tutumuyla somutlaşıyor ve bunu izleyen milyonlar aynı duygunun ortağı oluyorlar. Herkesi içine katan bir büyük duyguya dönüşüyor seremoni. Kupayı kaldıran ve kederli gözlerle kupanın yükselişine bakarak, “onu tutan ben olabilirdim” diyenin duygusu aynı anda beliriyor içimizde…
ZAFERİN MUTLULUĞU, MAĞLUBİYETİN TESELLİ EDİCİ KEDERİ
Ne büyük mutluluk onca zorluk ve acı dolu mücadelenin ardından, ödülü almak ve en iyi olmak. “Her şeye değer” diyebilmek… Bu duyguyu yaşayanın yerinde kim olmak istemez ki…
Hangimiz kupayı hakeden takıma bakarken, kendi kişisel yaşantılarımızdaki hakedilmiş kupaları hayal etmekten kendisini alıkoyabilir. Kaybedenin yüzünde beliren ifadeyle kendi mağlubiyetlerimizin gösterdiği teselli edici, yeni hedefleri, bir anda, hatırlamaz mıyız?
HER SEREMONİ BİR KİŞİSEL DÜNYA İMGELEMİDİR
Aslında her final seremonisi, öncesi ve sonrası ile bir kişisel dünya imgelemidir.
Kupayı kazanın çoşkusu ile kaybedenin kederi, izleyeni, her saniyesinde, kendi yaşantısıyla buluşturur.
Bu yüzden kupa törenlerini finallerden daha çok seviyorum.
