İşte geldik gidiyoruz, hoşça kal kardeşim Mehmet Söyler, hoşça kal…

Dr. Semih Dikkatli yazdı…

1985 yılının Ağustos ayında tanıdık seni… Batman’dan kalkıp gelmiş, kavruk bir Anadolu delikanlısıydın. Diyarbakır’lı babanı çok erken kaybetmiş, doğduğun şehri bırakıp daha çocukken Ana memleketine gitmiştin. Rahmetli Azime Anne’nin büyük çabaları ve Türk Eğitim Vakfı’nın bursuyla okumuştun Batman’da…

Daha aramıza katıldığın ilk gün yaşadıklarını anlatırken sonra sonra, hem senin hem de bizim boğazımızda bir şeyler düğümlenirdi. Gurur duyardık seninle ve yaptıklarınla…

GATA’ya kayıt yaptırmak üzere Batman’dan gelmiştin Ankara’ya. Cebinde Azime Anne’nin verdiği azıcık bir para varmış… Ne kalacak yer hesaplamışsın kafanda, ne de karnını nasıl doyuracağını… O günü senin ağzından anlatmak isterim bir daha…

“Kardeşim, Ankara’ya ilk geldiğimde şaşkındım. Ne yapacağımı bilmeden girdim GATA’nın kapısından içeri. Önce hemen hastane girişindeki kayıt-kabul merkezine girmiştim. Orada Ramazan Can Kinalp’le tanıştım. Sağ olsun, hemen destek oldu bana… İşlemler ilk gün için bitince, kalacağım yerim olmadığını anlayınca beni evine davet etti. Geceyi onun çok sevdiği JAVA motorunun bulunduğu yataklı odasında geçirdim. Hiç unutmam o geceyi…

Bir de onunda Necatibey Caddesi’ndeki Kebap 49’a girdik, evine gitmeden önce… Kalbim pır pır, cebimdeki para yetecek mi bilemedim? Menüye baktım, hay Allah, su bile parayla geçti ilk aklımdan. Ne olur ne olmaz su bile söyleyemedim. Bir lahmacun yedim son paramla…

Sonra annemi aradım, bir ankesörlü telefonla; “anne” dedim, “burada suyu bile parayla satıyorlar.”

O günden sonra kocaman bir ailem oldu GATA sayesinde, şimdi sizler varsınız.”

Bu anı aklıma geldi nedense ilk olarak…

Oysa onu açtığı ve artık sayısını bizim bile takip edemediğimiz, yurtiçi ve yurtdışı göz hastaneleriyle, dünyanın lazer konusunda en iyi göz cerrahlarından biri olmasıyla, dostluğuyla, çok sevdiği Küba ve Küba Purosuyla, ameliyat ettiği, ona minnet duyan on binlerce hastasıyla, çok sevdiği İzmir’le, 50 yaşındayken devre arkadaşlarıyla birlikte oturduğumuz rakı masalarıyla, İstanbul’daki evinde sabaha kadar içtiğimiz viskiyle, emekli olduktan sonra bıraktığı ve ona yakışan sakalıyla, her zaman şık giyimiyle, yardımsever haliyle, çalışkanlığıyla güler yüzüyle, saflığıyla, Batman’da bitmek üzere olan göz hastanesiyle, Romanya, Libya, Irak ve en son bugün açılışında kalp krizi geçirip öldüğü Bakü’deki hastaneleriyle anmak isterdim.

Nedense aklıma GATA için Ankara’ya geldiği ilk gün geldi. Tesadüf mü? Değil bence…

Bizler Cumhuriyet’in yarattığı güzel çocuklardık. Kimimiz Diyarbakır’dan, kimimiz İzmir’den, Yozgat’tan kimimiz, Elazığ’dan, Trabzon’dan, Erzurum’dan, Hatay’dan, Antalya’dan, Adana’dan Çorum’dan gelmişti kimimiz. Kavruk, fakir, zeki, çalışkan, güzel kalpli, tertemizdik hepimiz. Dostluğu, kavgayı, sevgiyi, varlığı, yokluğu birlikte yaşadık.

En çok da yokluğu, ah o manasız yokluğu yaşadık.

Mehmet Bakü’de açtığı göz hastanesinin önünde kalp krizi geçirdiğinde parası, hastaneleri, evi, arabası, her şeyi vardı, bir de hiç bitmeyen çalışma azmi, koskocaman yüreği, pırıl pırıl insanlığı…

Mehmet, bize Cumhuriyet’in bir de Rahmetli Anası Azime Teyzemin hediyesiydi. Mehmet, Batman’ın, Diyarbakır’ın bize hediyesiydi. Mehmet, sağlık sunduğu milyon insana gerçek bir hediyeydi.

Hoşça kal Kardeşim Mehmet…

İşte geldik gidiyoruz, hoşça kal.