Sanalistan

Serkan Arslan yazdı…

Sosyal medya tanrının dilek kutusu haline dönüştü. Yeni gökyüzümüz İnternet ağı oldu. Eskiden insanlar ellerini birleştirerek yada avuçlarını gökyüzüne çevirerek tanrı ile bir bağ kurmaya çalışırken bir anda kendimizi parmaklarımızın insafına bıraktık. “iç sesimiz” kelimesi tarihe karışmak üzere.

Eskilerin “Dünya tersine mi döndü?” diye bir sitemi vardı. Değiştiriyorum, dünya sanal kullanım alanına döndü. Tanrının buyruğu, devletin emri, atalarımızın adetleri derken sosyal dünya yeni düzen yeni yasa gerektirir dedi. Düşünmek varolmaya yetmiyor. Görünmüyorsan yoksun demektir. Haysiyet, itibar gibi kavramlar değerini yitirirken şöhret tek aradığımız maden haline dönüştü.

Peki bizi bu sanal yaşama sürükleyen ya da iteleyen nedir?

‘HER SORUN, SORUN DEĞİLDİR’

Her sorun icin çözüm aramak zorunda degilsin. Özellikle gercek hayatta önüne çıkması ne kadar olasılıksız olursa o sorun senin icin sorun olmaktan çıkar. Sosyal dünyanın en cazip yanıda bu işte. Yaptıkların icin taviz vermen gerekmiyor.

Neden yaşam realitesini kaybetmeye başladı?

Cevap basit, gerçek acıdır. Ve içinde bulunduğumuz zaman bütün zamanların en acısıdır. Çözüm karmaşık olduğu için kendimizi değiştirmek gerektiğini anladığımızda bunu kabullenemedik. Yapay zekâ ya da sanal gerçeklik bedenimizi dinlendiriyor olsa da aklımızı kullanmamıza müsaade etmiyor. Bir şeyi gözden kaçırıyoruz. Acı öğreticidir. Öğrenmek ve keşfetmek kelimeleri bize çok uzak artık. Bizler ezberliyoruz. Ezber çabuk unutulur. Bu yüzden bir yanlışa tepki vermeden, onu düzeltmeden yolumuza devam ediyoruz. Sanal dünya bize bir şeyler öğretmek için değil de ezberletmek için oluşturulmuş gibi.
Farkındaysanız hemen hemen her gün biraz daha giriyoruz sanal kullanım alanlarına. Sanal alışveriş, sanal sipariş, sanal oyunlar, sanal tüketim…

İnsanoğlu dokunma hissiyatını küçük ya da büyük ekranlarda kaybediyor. Seçip almaktan ziyade görüp almak dayatılıyor.

Hz. Adem’den geliyoruz, amenna! Peki nereye gidiyoruz? “Sanalistan”